Life

หลังจากที่กระทรวงศึกษายกเลิกกฎอันเนื่องมาจาก ปว. เรื่องระเบียบทรงผมของนักเรียน เมื่อเช้าขณะรถติดอยู่แถวสะพานผ่านฟ้า ผมได้เห็นนักเรียนหญิงโรงเรียนแถว ๆ นั้นคนหนึ่งซึ่งโรงเรียนนี้ได้ชื่อว่ามีระเบียบทรงผมที่เป็นเอกลักษณ์มาก ไว้ผมยาวผูกโบว์สีขาวเดินข้ามถนนผ่านไป สงสัยว่าความเปลี่ยนแปลงคงจะมาถึงแล้ว

ความยุติธรรมของศาลคือ ตัดสินคดีตามข้อกฎหมายที่มี

ความยุติธรรมของศาลคือ ตัดสินคดีตามข้อเท็จจริงที่นำสืบ รับฟังข้อเท็จจริงจากโจทก์และจำเลย

ความยุติธรรมของศาลคือ ตัดสินคดีตามที่รับฟ้อง

แต่ที่เราคิดกันว่าศาลไม่ยุติธรรมเพราะศาลไม่ได้ตัดสินข้างเรา หรือตัดสินไม่ถูกใจเรา หรือคิดไปเองว่าความยุติธรรมที่ล่าช้าคือความอยุติธรรม

เนื่องจากมันเป็นเรื่องความลับของตัวผลิตภัณฑ์และเจ้าของผลิตภัณฑ์ แต่ผมเห็นว่า กระบวนการขั้นตอนในการทำงานมันน่าสนใจ ผมเลยเอาเฉพาะไส้ของกระบวนการมาสรุปให้อ่านกัน

ผมทำเอกสารสำคัญในชีวิตหายไปหลายชิ้น ไม่ว่าจะเป็นสมุดบัญชีธนาคาร, เอกสารหลักฐานการศึกษา (ยังดีที่ยังเหลือใบปริญญานะ), และเอกสารทางการทหาร ตอนนี้ก็จะขอเล่าว่าการติดตามเอกสารทางการทหารกลับมาต้องทำอะไรบ้าง

สำหรับเอกสารที่ผมไปตามล่าก็คือ สด.๘ ซึ่งใช้ยืนยันว่าปลดประจำการเป็นกองหนุนไปแล้ว

ขั้นตอนแรกที่เราทราบกันดีคือ ไปแจ้งความ ผมก็ไปแจ้งความตามปกติซึ่งตรงนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ช่วยเราไม่ได้มาก เพราะเขาก็ไม่ทราบว่า สด.๘, สด.๙ มันคืออะไร (ก็แน่ล่ะ พี่เรียนนายร้อยมา พี่ผ่านเตรียมทหารมา พี่คงไม่เคยไปเรียน รด. แบบพวกผมหรอกนะ) จุดนี้เราต้องเตรียมตัวให้ดีว่าเราจะแจ้งความว่าเอกสารอะไรของเราหายกันแน่ ชื่ออย่างเป็นทางการของเอกสารก็คือ “เอกสารสำคัญแบบ สด.๘” (ถ้านึกไม่ออกก็ สด.๘ ไปเลยไม่ต้องบรรยายว่าคืออะไร) แจ้งความแล้วใบแจ้งความมีอายุ 90 วัน

ขั้นที่สองไปติดต่อสัสดีที่ภูมิลำเนาทหาร ซึ่งก็คือสถานที่ที่บิดามีชื่ออยู่อาศัยนั่นเอง เผอิญพ่อผมชื่ออยู่อีกเขตกับที่ผมอยู่ ผมก็ต้องเดินทางไปสำนักงานเขตนั้น (ก็กลับไปที่ที่เคยออกเอกสารนี้ให้ผมเมื่อ 7–8 ปีก่อนนั่นแหละ) พอไปถึงก็ต้องเตรียมเอกสารดังรายการต่อไปนี้

• รูปสุภาพ 1 นิ้ว 3 รูป
• สำเนาทะเบียนบ้าน 2 ชุด
• สำเนาบัตรประชาชนหน้าหลัง 2 ชุด และนำตัวจริงไปด้วย
• สำเนาใบแจ้งความ 2 ชุด และใบแจ้งความตัวจริง
• ค่าปรับ 1 บาท (ถ้าผมได้ยินมาไม่ผิดนะ)

เสร็จแล้วสัสดีก็จะส่งคำร้องไปยังสัสดีจังหวัดให้ดำเนินเรื่องออก สด.๘ เล่มใหม่ให้ซึ่งต้องการลายเซ็นต์หลายชื่อ ทำให้ใช้เวลาดำเนินการนานพอสมควร (เป็นเดือนเลย)

แต่ถ้าคุณจำเป็นต้องใช้เอกสารอะไรก็ตามเพื่อยืนยันสถานะทางทหารของคุณ มีอีกทางเลือกที่สัสดีแนะนำมาคือ สด.๓ ซึ่งเป็นเอกสารตัวเดียวกับที่คุณเขียนตอนคุณเรียน รด. ปี 3 นั่นเอง (ซึ่งก็มีเอกสารอีกอย่างที่คุณได้เขียนด้วยตัวเองไปแล้วตอนเรียน รด. นั่นก็คือ สด.๑) แต่สำหรับผมที่จำอะไรไม่ได้เลยว่าตัวเองมีเลขยศอะไร ผมก็ต้องไปตามล่าข้อมูลนี้มา เอกสารที่มีข้อมูลนี้นั่นคือ สด.๑ ซึ่งที่สัสดีจังหวัดหรือประจำเขตจะมีข้อมูลนี้ ซึ่งผมได้ไปคุ้ยกอง สด.๑ ที่สัสดีกรุงเทพมา (อยู่ที่สำนักเทศกิจ ตรงวัดประยูรวาส ย่านสะพานพุทธฯ) เมื่อเข้าไปครั้งแรกก็ต้องตกใจกับกองเอกสารที่อยู่ในสภาพเสียหายไปตามกาลเวลา (จ่าบอกว่า เพิ่งขนหนีน้ำท่วมมา มันก็เลยดูยังไร้ระเบียบ เพราะยังไม่มีเวลามาจัดใหม่อีกรอบ) เมื่อเจอข้อมูลที่ต้องการ ก็ทำให้ค้นหาข้อมูล สด.๓ เจอ แล้วก็ไปทำสำเนาหน้า สด.๓ ของเราออกมา

เจ้าหน้าที่ข้างในเท่าที่ผมสังเกต แต่งตัวเหมือนทหาร แต่ที่สงสัยคือทำไมป้ายชื่อบนโต๊ะที่เป็น นาย, นาง, นางสาว แทนชั้นยศล่ะ? มีแต่สัสดีตัวจริงที่นั่งอยู่โต๊ะในสุดที่ขึ้นยศทหารจริง ๆ (ตอนนี้เป็น พ.ต. ที่มาช่วยราชการ) อาจจะเพราะว่ายศเขาไม่สูงพอที่จะเอามาขึ้นเป็นคำนำหน้าแทนก็ได้ (เท่าที่ทราบคือนายร้อยขึ้นไปถึงจะนำยศมาเป็นคำนำหน้าชื่อแทน ยศนายสิบ, จ่า ถ้าไม่ได้รับราชการทหารมักจะไม่นิยมนำมาเป็นคำหน้าชื่อ เช่นกรณีของผู้สำเร็จ รด. ปี 3 ทั่วไปที่ได้ยศเป็นสิบเอก)

ตอนนี้ผมก็จะไปดำเนินเรื่อง สด.๘ ให้เสร็จสิ้นก่อน ส่วน สด.๓ ก็สามารถนำไปใช้สมัครงานได้ (อย่างน้อยเขาก็เห็นว่าเราปลดเป็นกองหนุนแล้ว ไม่ได้มีภาระว่าต้องถูกเรียกตัวเข้าประจำการรับการฝึกประจำปีในเร็ววันนี้) แล้วก็ต้องจำไว้ว่า เอกสารสำคัญเก็บให้ดี อย่าให้เผลอถูกนำไปทิ้งได้อีก!

ไปฮ่องกงมาครับ แต่ไปมาเมื่อเดือนที่แล้ว ไปเปิด Apple Store นั่นแหละ

นี่ก็ถือว่าเป็นครั้งแรกในชีวิตสำหรับการเดินทางไปฮ่องกงของผม ไปถึงสุวรรณภูมิก็ยังคงรู้สึกไม่คุ้นเคยเช่นเดิม อาจจะเพราะทางเข้าไปตรวจหนังสือเดินทางทั้งหลายมันเปลี่ยนจุดจากที่เคยเข้า (คราวนี้ไป TG ที่อยู่ทางปีกกลางเกือบซ้าย คราวก่อน ๆ ไป EK, AB ที่ทางเข้าอยู่ทางปีกขวา) ตอนอยู่บนเครื่องก็ได้พบกับผู้ร่วมทริป 2 ท่าน ท่านหนึ่งเป็นหมออีกท่านทำงานอยู่ในส่วนราชการของกระทรวงการคลัง (แต่ที่ทำงานอยู่ศูนย์ราชการฯ กรุงเทพ) ถือว่าโชคดีนะครับ เพราะเราไปถึงฮ่องกงก่อนที่พายุจะเข้าในสัปดาห์ต่อมา

คำคม ๆ จากรายการ “วีรชนคนถูกลืม”

หลักฐานไม่ใช่คำตอบ คำตอบคือเมื่อวาน

ทุกที่ที่มีการลงหลักปักฐานของพระพุทธศาสนาแล้ว ที่นั่นย่อมดั่งพระพุทธองค์เสด็จมาประทับพระพุทธบาท

เรื่องทั้งหมดที่ถูกสร้างขึ้นมา หลักฐานที่หามาสนับสนุนการสร้างเป็นเรื่อง อาจไม่ใช่คำตอบของคำถามที่ว่ามีขุนรองปลัดชูจริงหรือไม่ หรือว่าวัด 400 เกี่ยวกับบันทึก 2 บรรทัดนี้จริงหรือไม่ ในทำนองเดียวกับการมีอยู่ของรอยพระพุทธบาทที่สระบุรี

ถ้าอยากรู้คำตอบคงต้องย้อนกลับไปดูเมื่อวานว่ามีขุนรองปลัดชูที่อำเภอวิเศษชัยชาญจริงหรือไม่ หรือพระพุทธองค์เสด็จมาฝากรอยพระพุทธบาทจริงหรือไม่

ไปดูที่เตรียมปลูกบ้าน เป็นสวนเก่าไปดูที่ยังมีร่องสวน ต้นกล้วยต้นมะพร้าวอยู่เลย ความฝันที่จะสร้างบ้านสวนดูจะลำบากใช้ได้เพราะไม่มีไม้ใหญ่ให้ยึดเป็นหลักเป็นฐานเท่าใดนัก

ขั้นต่อไปก็คงต้องลองเอาแบบบ้านไปคุยกับสถาปนิกว่าจะทำให้ได้ขนาดไหน แต่ก็ยังอยากได้อารมณ์บ้านกระจกเหมือนเดิม แต่ด้วยพื้นที่ค่อนข้างจำกัดขนาดนี้ จะเอาต้นไม้ล้อมบ้านก็ดูจะเป็นเรื่องลำบากพอสมควร คงต้องปรับแต่งไปตามสภาพแวดล้อมว่าจะจัดการอย่างไร และเนื่องจากเป็นบ้านสวนคงต้องจัดการเรื่องยุงหากจะเปิดโล่งหน้าต่าง

ผมไม่ได้ถูกฟ้องร้องนะ แต่เผอิญไปเห็นความเห็นบนอินเตอร์เน็ตพูดถึงผู้ที่ได้รับผลกระทบจากการถูกฟ้องร้องในเรื่องที่ตัวเองไม่ได้ทำ ฯลฯ

อ่านแล้วก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าคนเขียนเขาเข้าใจอะไรผิดหรือไม่ คือ เขาพยายามโทษว่ากฎหมายมันทำให้คนถูกฟ้อง ซึ่งก็จริง การมีกฎหมายทำให้เกิดการฟ้องร้องได้ แต่การฟ้องร้องมันก็เกิดได้จากหลายสาเหตุ ทำผิดเองก็โดนฟ้อง หรือไม่ก็ถูกเขาหาเรื่องฟ้อง

ถ้าทำผิดเองแล้วโดนฟ้องอันนี้มันก็เป็นเรื่องที่สมควร แต่สำหรับการถูกหาเรื่องให้โดนฟ้อง อันนี้ก็ต้องไปพิสูจน์กันตามกระบวนการยุติธรรม เพราะถ้าอยู่เฉย ๆ ใครจะฟ้องเราได้ล่ะ เราต้องไปทำอะไรซักอย่างแล้วมีคนไม่ชอบเขาก็เลยมาหาเรื่องฟ้องเรา ซึ่งมันก็ดูเป็นเหตุเป็นผลดี คนฟ้องเขาก็ขอฟ้องไว้ก่อน เขาไม่สนหรอกว่าฟ้องไปมันจะได้อะไร แต่ฟ้องไว้มันจะได้เงียบ ๆ หุบปาก ก็ถือว่าเป็นการใช้จังหวะเตะตัดขากัน ซึ่งในกีฬาต่าง ๆ ก็มีการใช้เทคนิคนี้กัน ถ้าทำแต่พอประมาณก็ไม่มีปัญหาแต่ถ้าทำรุนแรงไป ก็คงจะเกิดการลงโทษขึ้นได้ แต่ถ้าเรายอมรับถึงเสรีภาพของแต่ละคนกัน การฉวยจังหวะกระทำการขัดจังหวะของอีกคนก็ถือว่าเป็นเสรีภาพในการแสดงออกเช่นกัน ตราบใดที่ไม่ผิดกฎหมาย (เอ๊ะ การเป็นคนดีนี่ต้องถูกกระทำเหรอ?)

การฟ้องร้องไม่ใช่เรื่องสนุกหรอก เพราะเป็นเรื่องเสียเวลาของทั้งสองฝ่ายที่ต้องขึ้นโรงขึ้นศาลไปพิสูจน์ข้อเท็จริง ต้องปรึกษาผู้รู้กฎหมายว่าตกลงฉันผิดอะไร หรือตกลงจะหาเรื่องให้อีกฝั่งมันผิดได้หรือจะแถอย่างไรให้เนียน เผื่อฟลุคฟ้องชนะ (ฮา) ทุกอย่างก็นำมาซึ่งค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นในกระบวนการนี้ บางคนถอดใจก็ใช้ทรัพย์ทุ่มให้จบเรื่อง บางคนเป็นนักสู้ก็ลุยบุกไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด ก็ขอให้ได้รับในผลลัพธ์ที่เขาต้องการให้เกิดแล้วกัน

ปัญหาที่เห็นกันตอนนี้คือ บางคนทำผิดโดยเจตนาแต่ไม่รู้ตัวว่าทำผิด ออกลูกแถ แล้วพอถูกฟ้องก็แถไปว่า ถูกเขาหาเรื่องฟ้อง พาลไปโทษกฎหมายว่ามีกฎหมายแบบนี้ทำไมฉันเลยโดนฟ้อง จริง ๆ กฎหมายที่มีปัญหาน่าจะเป็นกฎหมายที่เรียกว่าใคร ๆ ก็ทำผิดโดยหลีกเลี่ยงไม่ได้ ปัญหาคือแล้วสิ่งที่บางคนทำผิดโดยเจตนานี้มันหลีกเลี่ยงได้หรือไม่? ถ้ามันหลีกเลี่ยงไม่ได้ แล้วคนทำผิดเยอะ ๆ มันก็ควรจะถึงเวลาสังคายนากฎหมายนั้น แต่ถ้ามันมีแต่คนที่อยากทดสอบกฎหมายทำผิดโดยเจตนา มันก็คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรมของเขา นี่ก็เป็นเสรีภาพอีกอย่างหนึ่ง เสรีภาพในการทำผิด แล้วก็ต้องยอมรับว่าทำผิด ไม่ใช่แถว่าฉันไม่ได้ทำผิด แค่ฉันทำในสิ่งที่กฎหมายห้าม

อายุก็เกือบจะหลักสามแล้ว บ้านยังไม่มีจะอยู่เลย ว่าแล้วที่บ้านก็ยื่นข้อเสนออันไม่อาจจะปฏิเสธได้ว่า ซื้อบ้านได้แล้วนะ แอบไปดูทำเลมาแล้วด้วย เดี๋ยวจะพาไปตัดสินใจนะ บลาบลาบลา

จะว่าไปพอต้องย้ายไปอยู่บ้านที่กำลังจะต้องผ่อนด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเองก็อดใจหายไม่ได้ ขนาดตัวเองทุกวันนี้ยังดูแลตัวเองไม่ค่อยจะได้เลย ออกไปซื้อบ้าน ไม่มีคนดูแล ความวุ่นวายในชีวิตจะเพิ่มขนาดไหน การบริหารจัดการตัวเองจะเปลี่ยนไปอย่างไร แล้วจะมีเวลามานั่งพักหายใจแบบที่ทุกวันนี้ก็แทบจะกลับมาเป็นศพอยู่บ้านอยู่แล้วได้รึเปล่า?

เป็นเรื่องของชีวิตที่ต้องเผชิญต่อไปตราบใดที่เงินยังทำงานแทนเราไม่ได้ หรือหาคนมาทำงานหาเงินแทนเราไม่ได้