Life

พักนี้ได้เข้าไปอ่านเว็บบอร์ดเกี่ยวกับการสื่อสารบ่อย เจอคำถามเด็ดๆ อีกตามเคย

พี่ครับผมทำ…ไม่ได้

มีผู้ตอบคำถามท่านหนึ่งให้ลิงก์ไปยังหัวข้อหัวข้อหนึ่ง (ที่ผมคาดว่าเป็นคำตอบของปัญหานี้) แต่นายคนเดิมก็ยังคงกลับมาตอบซ้ำว่าทำไม่ได้ เพราะติดปัญหาอย่างหนึ่ง (ซึ่งน่าจะเป็นขั้นตอนแรกสุดของกระบวนการทั้งหมด) แต่เหมือนจะไม่ใช่ปัญหาเดียวกับปัญหาแรก (แต่แย่กว่าเนี่ยนะ?)

อ่านแล้วผมก็ค่อนข้างหงุดหงิดนะครับ หงุดหงิดที่ไม่ทราบว่าคนขอรับความช่วยเหลือคนนั้นได้อ่านวิธีแล้วทำตามหรือไม่? โดยส่วนตัวคิดว่าคำตอบในลักษณะอ้างอิงให้ไปอ่านคำตอบอื่นที่เคยตอบมาแล้วในอดีตถือเป็นเรื่องที่ควรจะทำ เพราะกระดานสนทนาในลักษณะนี้มันมักจะเกิดคำถามที่ถูกถามบ่อยขึ้นง่ายๆ แล้วผู้ใช้งานหน้าใหม่ส่วนใหญ่ก็จะไม่ค่อยมีความขวนขวายในการกลับไปค้นคำตอบของคำถามในอดีต (ที่ซ้ำๆ) ขึ้นมาดู อาจจะมาจากหลายสาเหตุ เช่น ระบบค้นหามันห่วยแตก หรืออาจเพราะการใช้ภาษาวิบัติทำให้หาคำหลักที่ควรจะเป็นไม่เจอ (ยังไม่รวมถึงความไม่ตั้งใจในการสะกดคำ)

ดังนั้นก่อนที่จะไปสร้างคำถามในกระดานสนทนาที่ไหน ลองค้นหาคำตอบดูก่อน (ด้วยภาษาทั่วๆ ไปที่คุณพบเห็นในสถานที่แห่งนั้น) หากไม่เจอคำตอบจึงตั้งคำถามใหม่ เมื่อได้รับคำตอบเป็นขั้นตอนมาให้ถือปฏิบัติโดยเคร่งครัด หากติดขัดในขั้นตอนใดต้องสามารถอธิบายให้ชัดเจนเพื่อผู้อื่นจะได้แนะนำช่วยเหลือได้ เพราะถ้าไม่สามารถอธิบายถึงปัญหาที่พบจากขั้นตอนที่แนะนำได้ ผมคนหนึ่งก็คงคิดว่า คุณไม่ได้ทำตามขั้นตอนที่แนะนำไป ดังนั้นผมคงไม่เสียเวลากลับมาช่วยเหลืออีก เพราะคุณไม่ได้มีบุญคุณอะไรกับผม ถือว่าการช่วยเหลือครั้งนั้นทำเพราะอยากจะช่วย แต่ถ้าช่วยแล้วปัญหามันเยอะก็คงต้องปล่อยให้ไปทำกันเองดีกว่า

ผมคิดว่าน่าจะดีนะครับ ถ้าการขอความช่วยเหลือมีความชัดเจน เพราะทุกคนจะได้มีความสุขในการถามการตอบมากกว่าข้อมูลที่ขาดๆ ปะติดปะต่อไม่ได้ อ่านแล้วหงุดหงิดไม่รู้จะช่วยอย่างไร ทำให้คุณภาพการช่วยเหลือต่ำ เกิดการผิดใจกันเปล่าๆ

This website is updated to Drupal 5.8.

เขียนก่อนหมดสัปดาห์ซะงั้น

พรุ่งนี้ก็เป็นวันสุดท้ายของการเรียนในระดับบัณฑิตศึกษาในสัปดาห์แรกของผม การเรียนในช่วงนี้ยังไม่มีอะไรตื่นเต้นเป็นพิเศษ เป็นการแนะนำตัวให้รู้จักกับเพื่อนใหม่ ให้รู้จักกับอาจารย์ และแนวการเรียนการสอนในรายวิชา ซึ่งระดับบัณฑิตศึกษาจะต่างไปจากระดับก่อนบัณฑิตศึกษาตรงที่ผู้สอนพยายามจะให้ผู้เรียนมีส่วนร่วมในการเรียนการสอนมากขึ้น (ซึ่งจริงๆ ต่างประเทศเขาก็ทำอย่างนี้มาตั้งนานแล้วนะ แต่นั่นคงเป็นปัญหาของประเทศนี้แหละมั้ง?)

วันนี้มีโอกาส (หาเรื่อง) ไปนั่งกินโออิชิที่สาขาทองหล่อ หลังจากที่ค่อนข้างผิดหวังกับสาขาพหลโยธินพอสมควร

ออกจากบ้านเกือบ 10 โมง นั่งรถเมล์ตรงไปเอกมัยเลย แล้วก็เดินทะลุจากเอกมัยมาทองหล่อ ถึงร้าน 11 โมงพอดี ตอนแรกก็งงๆ ว่า เห้ยปิดปรับปรุงเหรอ (เปิดให้บริการวันที่ 4) ปรากฏว่าเข้าใจผิดเพราะที่ปิดปรับปรุงคือ Wedding Studio ชั้นล่าง ร้านอยู่ชั้นบน แต่ก็มีที่ประหลาดใจอีกอย่างคือ เห้ย ทำไมหน้าร้านมันถึงมีโปรโมชั่น 315 บาท กินได้ 1 ชั่วโมง 45 นาที ล่ะ?

เคยไหม เดินบนฟุตบาทที่แสนแคบ (เพราะมีหาบเร่แผงลอยเต็มไปหมด) แล้วก็มีชายคนหนึ่งหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด

โอเค บุหรี่มันมีข้อเสียต่างๆ มากมาย (ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่ออกกฎหมายมาจำกัดสิทธิ์ห้ามสูบบุหรี่จริงไหม? ไม่ซิต้องบอกมากฎหมายคุ้มครองสิทธิ์ของคนไม่สูบมากกว่า) แต่ที่ไม่ค่อยเข้าใจพฤติกรรมของผู้สูบบุหรี่บางคนก็คือ “สูบบุหรี่แล้วทำไมต้องรำกระบี่วะ?” ทางเดินก็แสนจะแคบอยู่แล้ว เดินก็เดินช้า แล้วยังรำกระบี่ไปมาด้วยบุหรี่ที่คีบอยู่ในมือนั่นแหละ (เดี๋ยวก็รำดาบแข่งซะเลย)

สูบบุหรี่ สูบได้ ถ้าไม่เกะกะรบกวนชาวบ้านครับ (แต่ผมไม่ได้สนับสนุนให้สูบบุหรี่นะ)

เมื่อวันพฤหัสที่แล้ว เป็นเหมือนการเปิดภาคการศึกษาย่อยๆ ของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาในกรุงเทพมหานคร แล้วก็บังเอิญว่าผมต้องเดินทางผ่านย่านโรงเรียนชื่อดังเพื่อกลับบ้านเสียด้วย

เมื่อวานเป็นวันสุดท้ายที่ผมได้ทำงานให้กับหน่วยงานของรัฐแห่งหนึ่งในจังหวัดปทุมธานี

ผมแทบจะร้องไห้ทั้งวัน ไม่รู้จะเศร้าอะไรหนักหนากับการจากลา

ตอนเย็นก่อนถึงเวลาเคาะเลิกงาน ผมส่งเมล์ถึงผู้ร่วมงานทั้งหมดสามฉบับ ด้วยเนื้อหาที่ต่างกันและไม่เชื่อมโยงกัน
ผมได้รับเมล์ตอบกลับมาประมาณ 10 ฉบับ ซึ่งก็ค่อนข้างจะดีใจ (ก็ดีใจแหละที่อย่างน้อยก็ยังมีคนอวยพรกับการจากไปของผม)

วันนี้เป็นวันหลังจากวันสุดท้าย แต่ผมกลับคิดว่าผมยังมีสิ่งที่ไม่ได้ทำอีกมากมาย

Today, I get a personal leave for graduate study registration. I buy a document (one hundred baht). The authority tells me (and all students) to complete whole documents not lately than tomorrow. (So they can send documents to registration department on time on this Friday.)